Cześć nazywam się Szymon, za granicą mówią na mnie Simon, w domu Szymek, a jak rodzice opowiadają o mnie innym, to w skrócie Szym. Czasem nawet Szymen, to zdaje się połączenie He-Man i mojego imiona albo przejęzyczenie gdy za szybko się wypowie Szymon. Tak czy siak superbohaterowie z komiksów lat 80’ to nie moje czasy. Mam 4 lata i towarzyszą mi Pepa Pig, Paw Patrol i PJ Masks, a nie blond przypakowany koleś z mieczem. Chociaż jakby spojrzeć na to z innej strony jestem też blondynem lubię miecze, muskuły mam takie że ho ho. Sam już nie wiem skąd.

Simon to już chyba wołają na mnie  z przyzwyczajenia, większość swojego życia spędziłem poza granicami państwa w którym się urodziłem, czyli Polski. Szymon słyszę głównie jak mama i tata chcą zabrzmieć poważniej niż zazwyczaj. Na przykład jak chcą żebym już umył zęby, bo jest już późno – wtedy pada z ich ust wyraźne, srogie i trochę takie w slow motion. „Szymon, to już ostatni odcinek bajki, zęby i do spania.” Jednak jak każde dziecko w takim wieku doskonale wiem jak ubłagać ich o jeszcze pięć ostatnich minutek – obiecuję.

Mało kto wie, oczywiście do teraz, ale tata chciał mnie pierwotnie nazwać Perseusz. Tak właśnie Perseuszu, powiem to bardzo powoli, żebyś doskonale to przyswoili Per-Se-Usz. Jeżeli czyta to właśnie jakimś cudem Perseusz, to jestem ciekaw jego historii ze szkoły. Nie wiem czy tata chciał się ponabijać z mamy, czy on tak na serio chciał mnie nazwać, ale całe szczęście, dla mnie i dla niego, mama zdołała go odciągnąć od tego prze boskiego pomysłu. Wyobrażacie sobie mieć w klasie Perseusza? Tuż po wywołaniu przez nauczyciela Ani z pierwszej ławki przychodzi na mnie kolej – Perseusz! Do odpowiedzi dziś opowiesz nam o swoim ojcu Zeusie. Przecież ja bym nie miał życia w tej dżungli zwanej instytucją kształcenia. Pójdźmy o krok dalej jakby mogło wyglądać zdrobnienie, Persi, Persil? Przecież to gotowy produkt na klasowy obciach. Jak sami widzicie już o samymi imieniu mógłbym dużo pisać, i taka właśnie jest moja natura – nieustannie gadam, tata się śmieje, że to zdecydowanie mamy geny, jednak patrząc na niego to mam wrażenie że jednak to czysty miks ich dwojga. Przecież ja ciągle mówię po to żeby oni nie mogli podyskutować o tym co na obiad zrobić albo gdzie dalej jechać w świat. Przecież to takie przyziemne, a ja mam tyle pytań i tyle do powiedzenia o tym co mnie zachwyca i fascynuje. Ostatnio strasznie mnie ciekawi doszukiwanie się podobieństw w brzmieniu słów zarówno po angielsku jak i po polsku. A skoro jesteśmy już przy językach to dzięki temu że mieszkałem 3 lata w Londynie mówię po angielsku.

Ello ello… robaczki:) to chyba mój znak rozpoznawczy. Pamiętacie jak na początku pisałem że zaczniemy chronologicznie? Tutaj jest pierwsze zaskoczenie, czyli Zuza jest najstarsza z naszej ekipy. Zostawię to jej do wyjaśnienia.

Jeśli będziecie czytać zdania w pierwszej osobie liczby pojedynczej, dla tych co przysnęli na lekcjach z języka polskiego albo mieli po prostu słabego nauczyciela, spieszę z wyjaśnieniem to zwyczajne JA.